Feliz año
1 januari 2016 - Bogotá, Colombia
Lieve allemaal,
Om te beginnen wensen wij jullie een liefdevol en gelukkig 2016! Of zoals wij hier heel de dag hebben gemompeld: feliz año!
Even terug in de tijd (anders raak ik de draad kwijt hihi) Woensdagochtend waren we helaas allebei niet lekker: buikpijn, misselijk, hoofdpijn. Dus na het ontbijt terug naar bed! We denken dat we toch last hadden van de hoogte (Bogota ligt op 2640 meter hoogte) en dinsdag te veel hadden gedaan. Advies was eigenlijk ook om de eerste paar dagen op deze hoogte rustig aan te doen. Achteraf gezien is heel de dag rondsjouwen, berg op en berg af, dus niet zo slim geweest. Na een ochtendje slapen, voelden we ons gelukkig beter. Gewapend met veel water, paracetamol en norrit gingen we op pad naar Zipaquita, een dorp op een uurtje rijden van Bogota waar in de zoutmijnen een kathedraal is uitgehouwen.
Onze chauffeur was Jorge, een hele vriendelijke man van ongeveer 50. Hij sprak alleen maar Spaans maar wou wel graag Engels oefenen. Dat was wat lastig want hij kwam niet verder dan yes en no :-). Dus dat was een mooie gelegenheid voor mij om mijn Spaans te oefenen. De rit was heel leuk: Jorge verteld honderduit over wat we tegenkwamen onderweg, over Bogota en over Colombia. Ik kon hem redelijk volgen maar wat terugzeggen is toch best lastig. Alles wat ik kan zeggen is korte krachtige zinnen zonder enige nuance. Maar we kwamen samen een heel eind. Hij vond het leuk om te horen dat we heel het land door gingen reizen en toen hij hoorde dat ik in Colombia geboren ben, zei hij (heel lief) dat ook hij hield van een kind dat niet zijn eigen was. En hij riep nog uit dat ik dus Colombiaans bloed had. Vond het wel bijzonder omdat zo te delen. De zoutkathedraal was ontzettend mooi: een heel gangenstelsel met aparte kamers die de laatste tocht Jezus met het kruis vertellen. In het midden van de grot is een kerk met een heel mooi groot kruis. Dit is de tweede kerk die uitgehouwen is: de eerste kerk was te gevaarlijk om nog in te gaan vanwege instortingsgevaar. De mijnen zijn begin jaren negentig een aantal jaren gesloten geweest en het idee is dat deze kerk mee gaat tot 2030.
Papa en mama zijn, toen ze mij ophaalden, ook hier geweest maar dus in die oude kerk. Ik vond het wel jammer dat we niet in dezelfde kerk waren. En hoe bijzonder, toen ik in de kerk in mijn eentje naar voren liep richting dat grote kruis, werd het Ave Maria gezongen. Heel zacht en helder. Lieve familie, te bijzonder voor mij dat juist op dit moment dit nummer werd gezongen. Jullie, Door en Frank waren toen heel dichtbij.
Helaas werd ik op de terugweg naar buiten weer heel ziek, dus Jorge moest ons snel naar huis brengen. Hij deed op de terugweg toch nog stiekem een toeristische route door het noorden van Bogota, het rijke gedeelte. De wegen zijn daar breed, veel groen, mooie huizen en hele mooie grote flats met appartementen. Alles was ook mooi verlicht met kerstverlichting dus dat was nog wel een cadeautje. Thuis snel naar bed. En die arme Ais moest nog op zoek naar eten en kwam thuis met kippetjes, friet en nog wat nader ondefinieerbare dingen. Kip eten ze hier blijkbaar met een plastic handschoentje (zie foto).
Donderdagochtend voelde ik me weer beter, nog een beetje wiebelig maar goed genoeg om op zoek te gaan naar een feestje voor die avond. Dat was nog niet zo eenvoudig: op straat was er niks te beleven zie iedereen en disco's gaven op de sites geen informatie (of alleen over 2011?!?). Dus toen maar besloten om oud en nieuw in het Hilton te vieren: dan zaten we in ieder geval op een mooie plek. En het Hilton lag ook in de mooie rijke wijk dus nadat we hadden gereserveerd, zijn we die buurt gaan verkennen. Dat was heel leuk. Zo fijn om op een mooie plek te zijn waar je niet op je hoede hoeft te zijn, niet over zwervers struikelt en alles niet vervallen is. Ik voelde me wel meteen weer naar dat ik zo opgelucht was om in die buurt te zijn maar ja, we houden nu eenmaal van schoon en gezellig. Ais heeft er trouwens minder last van hoor, hij beweegt zich heel natuurlijk in deze stad en is ook meer op zijn gemak. Dat is fijn want dan vertrouw ik op hem. We konden ons geluk helemaal niet meer op toen we in een winkelgebied, Zona G, kwamen met de Zara, Mango, Hugo Boss, Nike etcetera. We hebben al afgesproken dat we eind januari in deze buurt een hotel zoeken en hier nog lekker gaan shoppen. Na de lunch, terug naar Candelaria om daar nog rond te wandelen. We kwamen toen nog langs de rechtenfaculteit, hele mooie kerken (met prachtige kerststallen ;-)) en het presidentieel paleis. Het centrale plein, Plaza Bolivar, was vol met gezinnen en lieve kindjes dus daar ook nog even naar gekeken. Daarna gewapend met een fles Bacardi naar huis om ons voor te bereiden op het grote feest.
Dat was wel wat hoor! We werden begeleid naar een tafel in de bar (helaas niet de sky bar, daar was natuurlijk een feest voor de happy rich waar wij backpackers niet bij hoorden) en daar hebben we heel de avond gezeten. Het was heel anders dan in Nederland waar je staat in de bar, hier zit je aan je eigen tafel. We hadden wel de beste plek van de bar want we konden alles en iedereen goed bekijken. En er was wat te zien hoor! Heel veel borsten, hoge hakken en korte rokken. Voor mannen is het hier in het algemeen leuker, de vrouwen zijn prachtig en heek verzorgd: ze hebben allemaal lang haar, sluiks langs het hoofd, grote borsten (al dan niet echt) en strakke jurkjes (al dan niet maatje 36). We hebben dus heerlijke mooie vrouwen gekeken en gedebatteerd over borsten (die zijn echt wel nep! Mwa volgens mij niet want ze zijn niet even groot :-)) de mannen zijn overigens niet zo leuk (Of een beetje zoals Neymar of een beetje zoals Scolari :-()
Terug naar onze avond; er werd wel gedanst maar dan wel bij je eigen tafel. Dus als wij een nummer hoorden dat we kenden sprongen we op voor een dansje. We hebben heerlijke cocktails gedronken en kregen vlak voor twaalf uur mooi accessoires , champagne en 12 druiven. De traditie is om om twaalf uur bij iedere klokslag een druif te eten. Helaas hoorden we geen klok, werd er niet collectief afgeteld en waren we dus enigszins overrompeld toen mensen elkaar begonnen te zoenen. O, het is al zo ver hahahah! Proosten, druiven eten en de buurtjes feliz año wensen. Daarna was het dansen en kijken naar paartjes die de salsa dansen. De foto's vertellen de rest!
Vandaag was een saaie dag, alles is dicht en geen mens ge bekennen. Dus maar de taxi gepakt naar Zona T, onze favoriete buurt, om te kijken in het winkelcentrum. De taxirit was het leukst van heel de dag (alle winkels waren dicht): een hele leuke chauffeur die ook weer met ons wou babbelen, dat ging weer best prima. Toen we langs de Kinderbescherming reden en ik dat Ais aanwees, vertelde hij dat dat de kinderbescherming was. Toen vertelde ik dat ik dat wist omdat ik geadopteerd was. Aaah, zei hij, als baby naar Holanda. Hij vroeg of mijn ouders wel goed waren (Si!! Mi padres holandesas son muy muy bien) en of ik dan ook had gestudeerd en een goede baan had (si!). Ik vind zulke gesprekjes leuk om te hebben en Ais kan het ook best goed volgen. Ons avondeten bestond uit noodles, thee en cakejes, a backpacker's life!
Afgelopen twee dagen waren een beetje gek: s avonds alle restaurants dicht en overdag weinig te beleven. Aankomende dagen gaan we dat inhalen: morgenochtend naar de markt en s middags een biketour. Zondag eindelijk de Monserrate op (de berg waar Bogota tegenaan ligt). Maandag vliegen we naar Popayan en daar blijven we twee dagen in een hostel (help!)
Het was weer een heel verhaal! We schrijven niet alleen voor jullie maar ook voor onszelf dus jullie mogen tussendoor best een keertje afhaken hoor :-).
Muchos besos, Nataly en Aiske
Om te beginnen wensen wij jullie een liefdevol en gelukkig 2016! Of zoals wij hier heel de dag hebben gemompeld: feliz año!
Even terug in de tijd (anders raak ik de draad kwijt hihi) Woensdagochtend waren we helaas allebei niet lekker: buikpijn, misselijk, hoofdpijn. Dus na het ontbijt terug naar bed! We denken dat we toch last hadden van de hoogte (Bogota ligt op 2640 meter hoogte) en dinsdag te veel hadden gedaan. Advies was eigenlijk ook om de eerste paar dagen op deze hoogte rustig aan te doen. Achteraf gezien is heel de dag rondsjouwen, berg op en berg af, dus niet zo slim geweest. Na een ochtendje slapen, voelden we ons gelukkig beter. Gewapend met veel water, paracetamol en norrit gingen we op pad naar Zipaquita, een dorp op een uurtje rijden van Bogota waar in de zoutmijnen een kathedraal is uitgehouwen.
Onze chauffeur was Jorge, een hele vriendelijke man van ongeveer 50. Hij sprak alleen maar Spaans maar wou wel graag Engels oefenen. Dat was wat lastig want hij kwam niet verder dan yes en no :-). Dus dat was een mooie gelegenheid voor mij om mijn Spaans te oefenen. De rit was heel leuk: Jorge verteld honderduit over wat we tegenkwamen onderweg, over Bogota en over Colombia. Ik kon hem redelijk volgen maar wat terugzeggen is toch best lastig. Alles wat ik kan zeggen is korte krachtige zinnen zonder enige nuance. Maar we kwamen samen een heel eind. Hij vond het leuk om te horen dat we heel het land door gingen reizen en toen hij hoorde dat ik in Colombia geboren ben, zei hij (heel lief) dat ook hij hield van een kind dat niet zijn eigen was. En hij riep nog uit dat ik dus Colombiaans bloed had. Vond het wel bijzonder omdat zo te delen. De zoutkathedraal was ontzettend mooi: een heel gangenstelsel met aparte kamers die de laatste tocht Jezus met het kruis vertellen. In het midden van de grot is een kerk met een heel mooi groot kruis. Dit is de tweede kerk die uitgehouwen is: de eerste kerk was te gevaarlijk om nog in te gaan vanwege instortingsgevaar. De mijnen zijn begin jaren negentig een aantal jaren gesloten geweest en het idee is dat deze kerk mee gaat tot 2030.
Papa en mama zijn, toen ze mij ophaalden, ook hier geweest maar dus in die oude kerk. Ik vond het wel jammer dat we niet in dezelfde kerk waren. En hoe bijzonder, toen ik in de kerk in mijn eentje naar voren liep richting dat grote kruis, werd het Ave Maria gezongen. Heel zacht en helder. Lieve familie, te bijzonder voor mij dat juist op dit moment dit nummer werd gezongen. Jullie, Door en Frank waren toen heel dichtbij.
Helaas werd ik op de terugweg naar buiten weer heel ziek, dus Jorge moest ons snel naar huis brengen. Hij deed op de terugweg toch nog stiekem een toeristische route door het noorden van Bogota, het rijke gedeelte. De wegen zijn daar breed, veel groen, mooie huizen en hele mooie grote flats met appartementen. Alles was ook mooi verlicht met kerstverlichting dus dat was nog wel een cadeautje. Thuis snel naar bed. En die arme Ais moest nog op zoek naar eten en kwam thuis met kippetjes, friet en nog wat nader ondefinieerbare dingen. Kip eten ze hier blijkbaar met een plastic handschoentje (zie foto).
Donderdagochtend voelde ik me weer beter, nog een beetje wiebelig maar goed genoeg om op zoek te gaan naar een feestje voor die avond. Dat was nog niet zo eenvoudig: op straat was er niks te beleven zie iedereen en disco's gaven op de sites geen informatie (of alleen over 2011?!?). Dus toen maar besloten om oud en nieuw in het Hilton te vieren: dan zaten we in ieder geval op een mooie plek. En het Hilton lag ook in de mooie rijke wijk dus nadat we hadden gereserveerd, zijn we die buurt gaan verkennen. Dat was heel leuk. Zo fijn om op een mooie plek te zijn waar je niet op je hoede hoeft te zijn, niet over zwervers struikelt en alles niet vervallen is. Ik voelde me wel meteen weer naar dat ik zo opgelucht was om in die buurt te zijn maar ja, we houden nu eenmaal van schoon en gezellig. Ais heeft er trouwens minder last van hoor, hij beweegt zich heel natuurlijk in deze stad en is ook meer op zijn gemak. Dat is fijn want dan vertrouw ik op hem. We konden ons geluk helemaal niet meer op toen we in een winkelgebied, Zona G, kwamen met de Zara, Mango, Hugo Boss, Nike etcetera. We hebben al afgesproken dat we eind januari in deze buurt een hotel zoeken en hier nog lekker gaan shoppen. Na de lunch, terug naar Candelaria om daar nog rond te wandelen. We kwamen toen nog langs de rechtenfaculteit, hele mooie kerken (met prachtige kerststallen ;-)) en het presidentieel paleis. Het centrale plein, Plaza Bolivar, was vol met gezinnen en lieve kindjes dus daar ook nog even naar gekeken. Daarna gewapend met een fles Bacardi naar huis om ons voor te bereiden op het grote feest.
Dat was wel wat hoor! We werden begeleid naar een tafel in de bar (helaas niet de sky bar, daar was natuurlijk een feest voor de happy rich waar wij backpackers niet bij hoorden) en daar hebben we heel de avond gezeten. Het was heel anders dan in Nederland waar je staat in de bar, hier zit je aan je eigen tafel. We hadden wel de beste plek van de bar want we konden alles en iedereen goed bekijken. En er was wat te zien hoor! Heel veel borsten, hoge hakken en korte rokken. Voor mannen is het hier in het algemeen leuker, de vrouwen zijn prachtig en heek verzorgd: ze hebben allemaal lang haar, sluiks langs het hoofd, grote borsten (al dan niet echt) en strakke jurkjes (al dan niet maatje 36). We hebben dus heerlijke mooie vrouwen gekeken en gedebatteerd over borsten (die zijn echt wel nep! Mwa volgens mij niet want ze zijn niet even groot :-)) de mannen zijn overigens niet zo leuk (Of een beetje zoals Neymar of een beetje zoals Scolari :-()
Terug naar onze avond; er werd wel gedanst maar dan wel bij je eigen tafel. Dus als wij een nummer hoorden dat we kenden sprongen we op voor een dansje. We hebben heerlijke cocktails gedronken en kregen vlak voor twaalf uur mooi accessoires , champagne en 12 druiven. De traditie is om om twaalf uur bij iedere klokslag een druif te eten. Helaas hoorden we geen klok, werd er niet collectief afgeteld en waren we dus enigszins overrompeld toen mensen elkaar begonnen te zoenen. O, het is al zo ver hahahah! Proosten, druiven eten en de buurtjes feliz año wensen. Daarna was het dansen en kijken naar paartjes die de salsa dansen. De foto's vertellen de rest!
Vandaag was een saaie dag, alles is dicht en geen mens ge bekennen. Dus maar de taxi gepakt naar Zona T, onze favoriete buurt, om te kijken in het winkelcentrum. De taxirit was het leukst van heel de dag (alle winkels waren dicht): een hele leuke chauffeur die ook weer met ons wou babbelen, dat ging weer best prima. Toen we langs de Kinderbescherming reden en ik dat Ais aanwees, vertelde hij dat dat de kinderbescherming was. Toen vertelde ik dat ik dat wist omdat ik geadopteerd was. Aaah, zei hij, als baby naar Holanda. Hij vroeg of mijn ouders wel goed waren (Si!! Mi padres holandesas son muy muy bien) en of ik dan ook had gestudeerd en een goede baan had (si!). Ik vind zulke gesprekjes leuk om te hebben en Ais kan het ook best goed volgen. Ons avondeten bestond uit noodles, thee en cakejes, a backpacker's life!
Afgelopen twee dagen waren een beetje gek: s avonds alle restaurants dicht en overdag weinig te beleven. Aankomende dagen gaan we dat inhalen: morgenochtend naar de markt en s middags een biketour. Zondag eindelijk de Monserrate op (de berg waar Bogota tegenaan ligt). Maandag vliegen we naar Popayan en daar blijven we twee dagen in een hostel (help!)
Het was weer een heel verhaal! We schrijven niet alleen voor jullie maar ook voor onszelf dus jullie mogen tussendoor best een keertje afhaken hoor :-).
Muchos besos, Nataly en Aiske
We genieten van jullie avontuur. Blijf schrijven en hopelijk dat je je beter gaat voelen. En voor maandag alvast een goede reis. Geniet er goed van.
Liefs Tengy en Njanja.
Wiske ziet er op elke foto bijzonder geamuseerd uit, dat is ook echt grappig om te zien en fijn inderdaad om je soms aan op te trekken.
Veel plezier op de berg vandaag, doe voorzichtig met de hoogte en wat je lijf aankan. Kus