Ja! Si! Yes!

Lieve allemaal,

Er zijn al 5 dagen verstreken sinds de vorige blog en er is heel veel gebeurd! Met als absoluut hoogtepunt van de hele vakantie, nu al, zondagmiddag op de Monseratte waar we zijn verloofd :-) :-) :-) daarover zo meer ;-)

Zaterdagochtend waren we van plan om naar Usaquen te gaan, een dorpje dat aan Bogota vast is gegroeid met een markt en verschillende boetiekjes. Helaas was er geen markt en waren alle boetiekjes gesloten. Dus we moesten met een plan B komen: dat werd het museo nacional. Het nationale museum in een oude gevangenis waarin, min of meer, chronologisch de geschiedenis van Colombia wordt verteld. We hebben oude potten en mythische figuren van aardewerk gezien maar ook schilderijen van politici en zelfs beeldende kunst (Denise, ik zal je daar nog wel een keer apart over bijpraten tijdens ons tweewekelijks po'tje ;-)) mooi museum maar helaas mist er voor mij wel enige logica en vooral Engelse uitleg.
In de middag gingen we mee met de Bike Tour, Juan was onze gids. Ik denk dat hij van onze leeftijd was en hij gaf zelf aan dat hij advocaat was maar voor de lol ook nog in een band zit en gids is. Hij heeft ons heel veel over Bogota en Colombia verteld. Over de nieuwe wetten: legalisering van medicinale wiet, legalisering van euthanasie en abortus en adoptie mogelijk door gay-koppels. Colombia is dus een progressief land waar de ontwikkelingen snel gaan en de welvaart ook snel groeit. Juan vertelde dat veel van zijn leeftijdgenoten nog steeds leven volgens het ideaal om Colombia zo snel mogelijk te verlaten. Iets dat men vooral in de jaren '90 nastreefden. Juan gaf aan dat jammer te vinden om dat zijn generatie juist kan profiteren van alle ontwikkelingen en kan helpen het land op te bouwen. Dat zette mij wel aan het denken. Ik was blij om dat te horen maar ik besefte me tegelijkertijd dat ik als 'Colombiaan' niet een dergelijke bijdrage lever. Dat vond ik dan wel weer pijnlijk. We hebben verder hele mooie graffiti gezien, echte Colombiaanse koffie gedronken, de grote begraafplaats bezocht en de rosse buurt gezien. S avonds hebben we heerlijke gegeten in zona T, onze lievelingswijk. En toch nog even schoenen gekocht hihi (het barst hier van de schoenenwinkels, snap ik ook meteen waar die liefde vandaan komt. De mode is hier verder niet echt heel fantastisch denk Messy Messy en Barbie uit Den Haag. Het straatbeeld is veel strakke broeken met strakke korte truitjes en veel blote buiken)

En dan de zondag..... ik werd met een beetje een naar gevoel wakker. Niet echt uit te leggen maar ik voelde me niet fijn. Gelukkig had Ais van alle kant lieve brieven meegekregen dus dat beurde me wel op. Ais wilde heel de week al heel graag naar boven de Monserrate op; de berg waar Bogota tegenaan is gebouwd. Ik had gelezen dat dat op zondag het leukst was dus daarom gingen we pas vandaag (little did I know) dat hadden meer mensen bedacht want we moesten twee uur inde rij staan voor de tram omhoog, in de brandende zon. We hadden genoeg te kijken naar alle families inde rijd dus dat was niet zo erg. Boven aangekomen, zittend op een randje bij de kerk, begon net de dienst. Daar klonk de Spaanse versie van Gloria door de speakers. Dat in de zon, met uitzocht over Bogota en omringd door families, zorgde bij mij voor de nodige tranen. Soms moet je even lekker huilen dus dat deed ik ook maar. Nog even in de kerk en naar de dienst proberen te luisteren. Het ging over de geboorte van Jezus en het licht dat die drie wijzen naar hem toe leiden (tenminste dat denk ik) Ais ging ondertussen even buiten een rondje lopen. Toen we elkaar weer vonden, kreeg ik van Ais de opdracht om even naar de wc te gegaan. Dat deed ik, zonder te vragen en enig vermoeden, want ik moet zo vaak naar de wc dus het leek mik ook wel handig. Daarna naar de plek waar het volgens Ais heel rustig was met mooi uitzicht. Daar ging ik lekker op een muurtje zitten en dacht: inderdaad heel mooi! Ais maakt een filmpje van me en ik had nog steeds niets inde gaten....totdat ie opeens op z'n knie gaat. De rest is een beetje een blur, voor ons allebei, hihi. Maar gelukkig hebben we het filmpje. Ik dacht alleen maar: O M G!!! jaaaaaaa, jaaaa, ik wil!!! En zo waren we verloofd. Het was echt perfect: de plek, het moment, de ring en natuurlijk de beste, liefste en mooiste man van de wereld op zijn knie. Voor mij! Jaaa! Siiii! Yesss! Daarna hebben we als twee geiten staan giechelen en lachen en huilen en giechelen en van alles. Een mevrouw heeft nog wat foto's gemaakt en toen als een gek die berg af om het aan iedereen te kunnen vertellen. We voelen ons zo blij en gelukkig. En iedere keer als iemand weer zo blij voor ons is, moeten we weer giechelen en lachen. We zijn in de wolken met elkaar en ik ook nog met de ring! Wat een joekel, soms blingt ie zo erg dat je erdoor wordt verblind, ik ben heel blij dat Ais me juist in Colombia, in Bogota, op die berg, heeft gevraagd. Zo weet ik zeker dat al lieve mensen die we moeten missen, inclusief mijn Colombiaanse familie, er toch bij waren. En ik ben heel blij en dankbaar dat we een van de mooiste momenten uit ons leven hebben beleefd in mijn geboorteland, onder de zon, op die berg. Die herinnering aan Bogota draag ik nu voor altijd in mijn hart.

Maandag zijn we naar Popayan gevlogen. Om 11 uur s ochtends allebei even een halve kip weggewerkt bij Kokoriko! Kip braden kunnen ze hier als de beste! En voor het eerst in ons leven ingecheckt in een hostel. Dat is niet echt iets voor ons. Gelukkig jadden we slippers bij en de katoenes slaapzak (beste verjaardagcadeau ooit mam!) toen we net waren geïnstalleerd en Popayan wilde verkennen, barstte er onweer los. Zulk onweer hadden we allebei nog nooit meegemaakt!!! Gelukkig duurde het maar een uurtje en hebben we naar deze witte stad verkend. Hele mooie gebouwen en er was feest op het plein dus dat was ook leuk om te zien. Dinsdagochtend vroeg opgestaan en de bus gepakt naar Silvia. Dit is een klein dorp inde bergen waar de Guambiano indianen iedere dinsdagochtend hun markt hebben. De rit ernaartoe was al prachtig maar de markt zelf was helemaal een belevenis. Fruit, groente, rijst, vlees etc. En al die indianen in hun eigen kleding. Heel bijzonder om te zien. En de kindjes; de een nog liever en snoeziger dan de andere. Ik had wel een kindje willen kopen ;-) hierna in Popayan gegeten bij een paradilla, das een soort grillroom. Een heerlijk groot stuk vlees weggewerkt met een papieren slabber om (die de ober om kwam doen hhaha, awkward!)

Vandaag zijn we met de bus naar San Augustin gereisd. We hebben ons zes uur lang afgevraagd of we er ooit zouden arriveren maar het is gelukt. We hadden een lekke band, een oververhitte motor en we reden continue off-road. Daarnaast nog bijna achterstevoren van een steile helling afgereden maar gelukkig waren er locals die even een steen onder de achterste banden legden. Ik was echt bang! Maar we zeggen heel de tijd tegen elkaar: we zijn op avontuur! Tis gewoon een avontuur! Of: tsja, dit is nu eenmaal backpackers life! En het was het afzien waard: de finca waar we slapen is prachtig!! Inde bergen, in een hut van bamboe met de kippen in de tuin. En de natuur hier is echt overweldigend. Adembenemend. We hebben geprobeerd foto's te maken maar de auto hobbelde heel erg en een foto kan nooit laten zien hoe mooi het echt is.

Kortom, het gaat heel goed met ons. We voelen ons hier op ons gemak en we zijn verliefd! We noemen het vanaf zondag dan ook onze verlovingsreis ;-)

Dikke zoenen van ons!